Nog maar kort geleden was uw kind rustig aan het spelen op de speelplaats, niet veel aandacht schenkend aan het feit dat zijn speelgoed door andere kinderen wordt afgepakt, en nu verdedigt hij woedend zijn recht op eigendom, kan schreeuwen en zelfs een ander kind slaan om zijn ding. Hoe kom ik erachter of dit hebzucht is of een normale bevestiging van hun grenzen?
Waarom je je kind niet moet dwingen om iets te delen
Op de leeftijd van 1,5-2,5 jaar begint het kind zich een hele persoon te voelen. Op dat ogenblik doet het kind zijn eerste pogingen om zijn eigen “ik” te scheiden van dat van anderen: hij begrijpt dat dit speelgoed van hem is, zijn jurk van mama, zijn horloge van papa en het boek van zijn broer. Alle dingen die hij als het zijne beschouwt, zijn een verlengstuk van hemzelf, en elke inbreuk op hun speelgoed wordt door hem opgevat als een schending van hun persoonlijke grenzen.
Helaas houden maar weinig ouders rekening met dit leeftijdskenmerk. Als wij als kinderen niet hebben geleerd “nee” te zeggen en onze eigen belangen goed te behartigen, kunnen wij dit ook niet aan onze eigen kinderen leren.
Hoe gaat een normale wandeling met je kind meestal? Je kind speelt nu met zijn speelgoed, zijn fantasie bouwt grote kastelen en een wereld waarin hij een superheld is, en dan komt er een ander kind langs dat zijn speelgoed afpakt! De eerste, natuurlijke reactie – wrok, onbegrip, het verlangen om onmiddellijk hun ding terug te eisen. Maar onze maatschappij steunt dit gedrag niet: we moeten delen! En nu dwingt mijn moeder het kind om mij een speeltje te geven.
Als de gevoelens van het kind heel begrijpelijk en logisch zijn, voelt de moeder zich vaak verloren in deze situatie: aan de ene kant wil zij haar kind steunen, aan de andere kant – zijn er regels die wij gewend zijn te volgen. Het is moeilijk voor haar om haar acties te oriënteren, en zij kiest de gemakkelijkste weg – het volgen van het door de maatschappij opgelegde patroon.
Het probleem is dat we op deze manier comfortabele kinderen opvoeden. Comfortabel voor ons, voor andere kinderen, maar niet voor onszelf. We leren kinderen hun eigen gevoelens en verlangens niet te horen, en het resultaat zijn volwassen mannen en vrouwen die niet weten wat ze uit het leven willen halen, die altijd over de mening van anderen heen kijken en geen nee kunnen zeggen, zelfs als dat tegen hun eigen belangen ingaat.
Om te voorkomen dat een kind hebzuchtig wordt, is het heel belangrijk om hem het besef bij te brengen dat in deze wereld alles genoeg is. Het is immers wanneer er “genoeg” is in plaats van wanneer er “te veel” is dat we ophouden hebzuchtig te zijn. Er zijn vijf eenvoudige regels die je kunt volgen om dit te doen:
- Onvoorwaardelijke liefde. Leer van je kind te houden met volledige acceptatie van zijn karakter, eigenschappen, uiterlijk, aspiraties. Niet vergelijken, geen spijt hebben, niet iets in hem willen rechtzetten. Gewoon liefhebben, en het allerbelangrijkste, altijd die liefde tonen. Geen speelgoed, reisjes of duur vermaak kunnen het ware gevoel van geliefd zijn en geaccepteerd worden zoals je bent, vervangen.
- Ruimte voor keuze. Erken in je kind het recht op spullen, laat hem keuzes maken, zelfs in zulke eenvoudige zaken als wat hij wil dragen voor een wandeling of welk boek hij ’s avonds wil lezen. Creëer al op anderhalf- of tweejarige leeftijd een ruimte van beschikbaarheid en keuze voor uw kind, zodat zijn beslissingen niet in strijd zijn met uw regels.
- Leg bijvoorbeeld kleren in het kastje die bij het seizoen passen, en alles moet binnen handbereik van het kind zijn. Zet boeken op de onderste planken, zodat hij er altijd zonder hulp bij kan. Geef toegang tot spelletjes, plasticine, potloden. Kortom, creëer een begrijpelijke ruimte voor uw kind, een ruimte die systematisch en logisch is. Natuurlijk moet u hierbij aan design denken, maar zo ontstaan schoonheid en comfort.
- Het recht op emotie. Ook hier kunnen we het voorbeeld geven van een situatie waarin een kind probeert een stuk speelgoed af te pakken. In dit geval is het heel belangrijk om met het kind over emoties te praten: “Nu wil je zelf met dit speelgoed spelen. En als je gespeeld hebt, wil je het dan aan Jan geven?” Je moet erop voorbereid zijn dat het kind zowel “ja” als “nee” zegt. Als hij het speelgoed nog steeds niet wil delen, leg het dan uit aan een ander kind: “John, vandaag wil Alex zelf met deze auto spelen. Ik kan je helpen om krijtjes te maken. Door aan elk van de partijen uit te leggen wat er aan de hand is, kunt u niet alleen een conflict voorkomen, maar ook een voorbeeld geven van communicatie in controversiële situaties.
- Dankbaarheid. Een kind waarin de staat van “genoeg” is gevormd, is makkelijk te delen. En het is niet belangrijk hoe het tussen kinderen gebeurt, maar hoe hij zich in het gezin voelt. Het verlangen van het kind om een koekje met jou te delen – het is zijn keuze omdat hij vrij is om het zelf op te eten. Dus als je kind je trakteert op iets lekkers of iets met je deelt dat waardevol voor hem is, accepteer het dan altijd met dankbaarheid.
- Persoonlijk voorbeeld. Het vermogen om de arbeid en de dingen te waarderen is even belangrijk als het vermogen om los te komen van pijnlijke gehechtheid eraan. Dat betekent niet dat je alles en iedereen moet weggeven. Het betekent prioriteiten stellen en de dingen in je leven op elk moment op hun juiste waarde schatten, iets wat wij als volwassenen eerst moeten leren en dan doorgeven aan onze kinderen. Wees niet bang om jezelf ongemakkelijke vragen te stellen: “Stapel ik op vakantie bergen eten op de buffettafel terwijl één hap genoeg zou zijn geweest? Leef ik het leven dat ik wil leven?”
Een kind opvoeden is een complexe en veeleisende opdracht, maar het komt eigenlijk neer op heel eenvoudige en ongecompliceerde dingen: liefde, aanvaarding en respect. Onthoud dit elk moment met je kinderen, en dan zullen er meer gelukkige mensen rondlopen
